Anti-zonnestralen

Mijn jacht naar foto’s van de volle maan blijft in volle gang. In een nieuwe poging om de volle maan bij opkomst te fotograferen bracht me wederom in het natuurgebied de Groote Peel. De dag had ik nauwlettend uitgekiend. De maan zou ongeveer op hetzelfde moment opkomen als de zon onderging. In het licht van de laagstaande zon was ik op weg door een heel natte Peel naar de plek die ik in gedachten had. Maar helaas leek het doel van mijn aanwezigheid onhaalbaar: de hemel was bevolkt met wolken, van horizon tot horizon. Dit leverde wel heel mooie momenten op, met een felle zon tussen de wolken door. Mocht de maan zich niet laten zien, dan had ik in ieder geval nog door een mooi landschap gewandeld.

We kennen allemaal de zonnestralen, ook wel wolkenstralen genoemd. Prachtige stralen zonlicht die zich van achter de wolken uitstrekken. Officieel heten ze crepusculaire stralen, en ook de naam Jacobsladder wordt gebruikt voor dit mooie natuurverschijnsel. Al die stralen lijken uit één enkel punt te komen, de zon natuurlijk, vanwaar ze uitwaaieren over de hemel.

Maar is ook zoiets als anticrepusculaire stralen; anti-zonnestralen en die zien we minder vaak. Deze lijken uit één enkel punt te komen, exact in de tegenovergestelde richting van de zon. Om ze te zien moet je dus de zon de rug toekeren. En laat nu net op deze dag, in de kleurrijke regenwolken  de anti-zonnestralen zichtbaar te zijn. Het is een lichteffect dat ik nog niet eerder gezien had, hoewel ik wel van het bestaan afwist. Maar weten van het bestaan en het ook daadwerkelijk zien is heel wat anders. Door de laagstaande zon kregen de wolken een bijzondere tint en daarin werden de anti-zonnestralen zichtbaar.

Anti-crepusculaire stralen zijn eigenlijk dezelfde stralen als de zonnestralen die we kennen. Ze komen van de zon en waaieren helemaal over de hemel uit, over ons hoofd heen, en komen dan weer samen aan de tegenovergestelde plek. Denk aan een spoorrails, die in de verte uit één enkel punt komen, en achter ons weer samen komen in het tegenoverliggende punt in de verte.

Deze avond had ik geluk. Verder richting het Noorden trokken de regenbuien aan me voorbij. Daar, in die regenbuien, was nog een ander lichtverschijnsel te zien. Niet in vol ornaat, maar subtiel, vlak boven de horizon. Daar verscheen een klein stukje regenboog dat even zichtbaar bleef, en daarna verdween in de vallende regen.

Uiteindelijk is het dan toch tijd om richting huis te gaan. De opkomst van de maan had ik niet meer gezien, maar daarvoor in plaats iets anders. Maar vlak voor ik weer bij de auto was kreeg de maan nog even wat ruimte om tussen de wolken door te kijken. Ik zag het vanuit mijn ooghoek en ik kreeg nog voldoende tijd om enkele foto’s te maken. Zo kreeg ik toch nog een klein beetje van waar ik eigenlijk voor op pad was gegaan.