Daar aan de kust, de Franse Opaalkust

Wordt het de Nederlandse wadden? Of gaan we toch (weer) naar de Opaalkust? De keuze viel op de laatstgenoemde. Natuurlijk was dat logisch want het is een echt andere wereld. Een weekend naar het buitenland op steenworp afstand. Daar aan de kust, de Franse Opaalkust.

Geschatte leestijd: 8 minuten

Wat betreft afstand maakt het niet uit; het is nagenoeg even ver. Wat betreft omgeving is het een totaal andere wereld. Hoge rotsen waar de golven tijdens vloed op stuk slaan, en enorme zand- of rotsstranden bij eb, waar de de stille getuigen van de de tweede wereldoorlog nog overal zichtbaar zijn. Aan de horizon luikt de witte rotswand van het Engelse graafschap Kent en soms maakt je mobiele telefoon verbinding met het Engelse telefoonnetwerk.

Les Deux Caps met uitzicht op Engeland

Dit is Cote d’Opale, wat onderdeel uitmaakt van Caps et Marais d’Opale Natural Regional Park in het Franse departement Pas de Calais. De Noordelijk gelegen witte kaap, Cap Blanc Nez, en de Zuidelijk gelegen grijze kaap, Cap Gris Nez, domineren dit deel van de kust en ze kijken uit op de witte krijtrotsen van Dover, ongeveer 34 kilometer verder.

Het verschil tussen eb en vloed bedraagt op deze plek ongeveer negen meter. Hierdoor zijn er tijdens eb bijzonder brede (zand)stranden vol getijdepoelen, stroompjes, stenen, of rotsen en de restanten van de Duitse Atlantikwall. Met vloed komt het water zo hoog dat het tegen de rotsen aanspoelt en je opgesloten kunt worden door het water. Een goede reden om de getijden goed in het oog te houden wanneer je eindeloos langs de waterlijn en onder de tientallen meters hoge krijtrotsen wandelt.

Zo ontdekte ik dat tijdens ons verblijf de fotografisch aantrekkelijkste momenten van de de dag, rond zonsondergang en zonsopkomst, het getij nagenoeg op het laagste niveau bevond. Dat betekende helaas geen dramatische golven over de rotsen in het licht van de opkomende of ondergaande zon.

Eén dag met een prachtige zonsondergang en zonsopkomst

De foto’s van de woeste golven van het opkomend tij, daar aan de kust, de Franse Opaalkust, moesten midden op de dag gefotografeerd worden. Bepaald niet met het meest ideale licht, maar als je niets anders ter beschikking hebt zit er niets anders op.

Vanuit dat oogpunt bekeken was het bewolkte, grijze weer – maar zeker ook droge weer – ideaal. Het leverde geen harde schaduwen op en de contrasten in de lucht leverden de mooie lijnpatronen op bij lange sluitertijden. Maar helaas waren ook de ochtenden en avonden zo grijs – op één dag na. Die dag werden we getrakteerd op een prachtige zonsopkomst en kregen we na afloop een aantrekkelijke zonsondergang.

Een prachtige grijze ochtend daar aan de kust, de Franse Opaalkust

En toch leverde de grijze ochtend die ik de volgende dag op Cap Blanc Nez doorbracht een aantal heel interessante foto’s op. In het blauwgrijze licht van de ochtendschemering vond ik enkele eenvoudige composities. Het benadrukte de leegte van het strand op een prachtige manier. Ik was er op dat moment echt helemaal alleen.

Het was wel oppassen dat ik het strand niet vervuilde met mijn eigen voetstappen. Dit viel niet mee in de duisternis van de ochtend. Het vinden van de mooiste lijnen en patronen was een ware uitdaging. Pas na zonsopkomst, die achter de wolken verscholen ging, verschenen de eerste wandelaars, strandjutters en joggers. Tegen die tijd was het bijzondere schemerlicht verdwenen en lonkte het ontbijt.

Geen fotogeniek weer

De laatste avond daar aan de kust, de Franse Opaalkust, hoopte ik op een kleurrijke zonsondergang. Er waren enkele regenbuien overgetrokken en een waterige zon deed een twijfelachtige poging om door de wolken heen te dringen. Het werd al snel duidelijk dat de dag zo grijs zou eindigen als deze begonnen was.

Ik besloot de zee op te zoeken. Die lag honderd meter en verder van de rotswanden verwijderd. Daar trof ik enkele mosselbanken die op de restanten van de verdedigingswerken een plek gevonden hadden. Het was een race tegen de klok, om toch nog wat golven te vangen die over de mosselbanken spoelden. Maar elke seconde trok de zee zich verder terug terwijl het lichtniveau steeds verder afnam. Ik stond tot boven de enkels in het water tijdens het opstellen van statief en het maken van een compositie. Het moment dat ik een foto maakte voelde alleen nog de schoenzool wat nattigheid voelde.

Uiteindelijk besefte ik tijdens het fotograferen dat ik op een plek stond waar het water tijdens vloed bijna negen meter hoger zou staan. Dit is iets bijzonders als je erbij stil staat en erover na gaat denken. De foto ik op deze locatie heb gemaakt is mijn persoonlijk favoriet van het weekend. Het laat weerom zien dat je er niet van moet weerhouden om bij ogenschijnlijk mindere omstandigheden op pad te gaan.

Gebruikte apparatuur

• EOS 5D mark IV
• EF 16-35mm f/2,8L III USM
• EF24-70mm f/2,8L II USM
• EF 70-200mm f/2,8L II IS USM
• Gitzo GT3542LS statief met RRS BH55 balhoofd
• Lee grijsfilters en grijsverloopfilters
• Lee Landscape Polariser