Een paar maanden geleden stond ik in de concertzaal van Tivoli aan de Oude Gracht in Utrecht voor de Summer Darkness Winter Edition. Voor de laatste keer Tivoli Oudegracht, dacht ik toen. Vorige maand besloot ik na lang twijfelen om Echo & the Bunnymen te bezoeken. En wat bleek; ze traden op in de concertzaal op de Oudegracht. Hoewel ik erg sceptisch was vanwege de vele wisselende verhalen over een optreden van Ian McCulloch en zijn band was het een erg fijn concert. Ik was er voor Reflections of Darkness (en mijzelf natuurlijk) en ik ben blij dat ik ben gegaan.
Het concert is helemaal uitverkocht. Het is niet alleen de generatie uit de eighties die hun opwachting hebben gemaakt, maar ook de jongere generatie die waarschijnlijk nog niet geboren waren toen Echo & the Bunnymen hun classics op LP uitbrachten. Het is een gemêleerd gezelschap dat gemoedelijk naast elkaar naar hun (oude) bekenden op het podium komt kijken.
De Nederlandse band Rats on Rafts spelen als voorprogramma, met de dubieuze eer om het publiek op te warmen. Maar in plaats van een optreden dat snel vergeten wordt als de hoofdact het podium betreedt, weten deze Rotterdammers met hun nostalgische new wave sound te overtuigen. Muziek dat uit het hart gespeeld wordt, met songs die naadloos in elkaar over gaan en zo van het optreden één groot muziekstuk maken. Alleen een enkel nummer brengt een smet op een anders vlekkeloos optreden, waarbij de songtitel ‘Zebra Delic’ tot in de treurnis wordt herhaald. Rats on Rafts is een perfecte opening voor deze nostalgische avond.
De complete set foto’s van Rats on Rafts is te vinden op mijn website:
http://concerten.nandoonline.com/index.php?linkset=review&id=455
Van wat ik gehoord heb kan een concert van Echo & the Bunnymen tegenvallen. Mijn beeld van arrogante bands, die weten dat ze de tand des tijds ternauwernood hebben overleefd en nog teren op de successen van decennia geleden, is er een uit ervaring. De restrictie van het ‘drie liedjes fotografen’ is een voorbode, zeker als erbij gezegd wordt dat er bij voorkeur van niet tè dichtbij gefotografeerd mag worden. Maar die vrees is ongegrond wanneer zanger Ian McCulloch zich deze avond ontpopt als een zeer spraakzaam frontman. Hij zit vol grappige anekdotes en weet vanalles te vertellen, wat niet altijd te verstaan is. Met regelmaat neemt hij een slok van zijn drankje en rookt zijn sigaret. Hoewel een deel van de fans duidelijk zijn gekomen vanwege de oude Echo & the Bunnymen classics, klinken de nieuwe nummers naadloos in het repertoire van de avond. Natuurlijk blijven de klassiekers de favorieten; “My Kingdom”, “Seven Seas”, “Dacning Horses” en natuurlijk “Killing Moon” waarbij het publiek luidkeels meezingt. McCulloch stops dan zelf even met zingen om naar het publiek te luisteren.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=uZyzdrtJkLs]
Echo & the Bunnymen heeft nog drie nummers als toegift waaronder een extra lange versie van “Lips Like Sugar” dat ik met de mobiele telefoon heb gefilmd. Omdat ik maar drie nummers mocht fotograferen stond ik boven op het balkon te kijken. Het is natuurlijk altijd mooi om een heel concert te mogen fotograferen, maar op deze manier is de beleving toch weer heel anders. Niettemin heb ik een aantal mooie foto’s kunnen maken van een optreden waarvoor ik gewaarschuwd was dat het er een gehuld in rook zou zijn, met niets meer dan tegenlicht. Niets van dit alles was waar tijdens deze zeer gezellige, sfeervolle en vooral nostalgische avond in Tivoli Oudegracht.
Alle foto’s van Echo & the Bunnymen zijn te vinden op mijn website:
http://concerten.nandoonline.com/index.php?linkset=review&id=456
De link naar de review voor Reflection of Darkness:
http://www.reflectionsofdarkness.com/…/…-echo-the-bunnymen-utrecht-2014
Toffe foto’s! Grtz, Alex
Dank je wel, Alex