Een zonsondergang en een beetje onweer

Het onweer van de afgelopen dagen was bij tijden indrukwekkend. Helaas komt onweer zelden gelegen. Daarmee bedoel ik natuurlijk dat het meestal op tijdstippen voorbij trekt als we geen of te weinig tijd heb om te gaan fotograferen. Maar nog vaker gaat het nèt langs ons af en vind het een kilometer of veertig verder westelijk plaats. Afgelopen zondag kregen we echter wel een kans om een onweersbui te fotograferen. Helaas niet het hoogtepunt (wegens andere verplichtingen) maar wel het ‘einde’. Nog niet de ideale situatie want daardoor konden we geen mooi plekje uitzoeken vanwaar we met enige veiligheid het natuurgeweld konden ervaren. Langs de weg, tegen de Strabrechtse Heide aan met uitzicht over weilanden was het een sport om de bliksem op de foto te krijgen. Zelf zat ik verscholen in een klein tentje en Hetwie in de auto.

Het probleem waar we tegenaan liepen was natuurlijk het daglicht. Tussen 20:00 uur en 21:00 is het niet donker genoeg om met lange sluitertijden te werken. Continu foto’s maken met sluitertijden van 1 seconde (ISO100 en f/11) is niet te doen wanneer je er een half uur zit. Zelfs niet voor een kwartier. Dus, de foto maken op het moment dat er ook maar het idee van een flits is. Een frustrerende bezigheid omdat je negen van de tien keer te laat bent, maar des te bevredigender als het dat eindelijk wel lukt.

Het lijkt onmogelijk om op tijd op die ontspanknop te drukken. Maar ik weet dat een bliksemschicht niet één enkele flits is, maar een opeenvolging van ontladingen. Dan komt er toch heel veel geluk bij kijken. Maar door die opeenvolging van ontladingen is het ook mogelijk om een apparaat te ontwikkelen dat op die eerste ontlading reageert en afdrukt. Die automatische sensoren voor bliksem zijn er… helaas heb ik er geen in bezit. Ik heb me laten vertellen dat ‘magic lantern‘ die optie ook heeft, maar die durf ik niet goed te gebruiken op de camera die ik ook voor mijn reportages gebruik. Dus, daarom op goed geluk afdrukken en hopen op die ene foto. Of hopen op een volgende onweersbui in de duisternis van de nacht.

Doordat we wat te laat waren was de frequentie van het aantal bliksemschichten niet zo hoog meer. Uiteindelijk zijn we gestopt met wachten en richting huis gegaan. Onderweg zagen we de lucht verkleuren op die wonderlijke manier welke karakteristiek is voor dikke regenwolken met een ondergaande zon: een magnifiek rode lucht die de hele wereld lijkt te kleuren. Even voor de zon onder ging lukte het de zon om nog een gaatje tussen het dikke wolkendek te vinden waardoor boven Brouwhuis een regenboog zichtbaar werd. In die tien minuten voor zonsondergang (die om 21:52 uur plaats vond) doorliep de lucht en het landschap een scala aan adembenemende kleuren. De volgende serie foto’s zijn tussen 21:41 uur en 21:54 uur gemaakt, elk met exact dezelfde post-processing om zo het verschil in luchten te laten zien.

De laatste foto uit de bovenstaande reeks is van een paar minuten na zonsondergang waarbij een bliksemflits de lucht rechtsboven paarsig verlicht. Helaas lukte het niet om de regenboog samen met een bliksemschicht op de foto te zetten. Nou, bijna niet. Op een van de groothoek opnames die ik gemaakt heb is rechts in de hoek nog net een bliksemschicht de zien.

Na dit avondje fotograferen voel ik de neiging om toch eens serieus te kijken naar een bliksemtrigger. Het onweer is helaas alweer voorbij en het inzetten van een dergelijke trigger kan hier in Nederland niet zo vaak: daarvoor onweert het gewoon veel te weinig. Of het de investering waard is moet ik nog even bekijken. Misschien moet ik daarvoor wel een echte ‘stormchaser’ gaan worden.