Een zwerm spreeuwen

In alle drukte en (fotografie)verplichtingen heb ik eindelijk weer een momentje gevonden om de Strabrechtse Heide op te wandelen waar ik het einde van de dag in alle rust kon meemaken. Om eerlijk te zijn had ik tevens het doel om wat foto’s te maken voor een nieuwe tutorial die de komende maand moet verschijnen, maar dat had niet zo’n prioriteit. Struinend rond het Beuven, tussen muggen en dazen, vergezeld door zilverreigers en de verre roep van de koekoek, werd ik een dik uur voor zonsondergang verrast door een enorme zwerm spreeuwen.

In eerste instantie kon ik het ruisende geluid niet plaatsen. Dat geluid kwam in vlagen waardoor het vinden van de oorsprong onduidelijk bleef. Tot ik een zwerm spreeuwen zag opvliegen. Het was het geruis van honderden (of meer) kleine vleugels dat op en neer zwol tijdens de duizelingwekkende capriolen van de kleine zwarte vogels.

In een zwerm zoals deze kun je de vogels niet als afzonderlijke dieren zien; het is één groot levend organisme dat door de lucht danst en zo wonderlijke figuren vormt die vloeiend in elkaar over gaan. En al die tijd is het ruisende geluid van die vleugels aanwezig. Soms hard, dan weer zacht en nauwelijks hoorbaar. Het is een lust om een zwerm als dit over en om je heen te zien bewegen. Eigenlijk schieten foto’s tekort om dit echt te laten zien. Maar ik heb een poging gewaagd. Het geluid moet je er zelf bij verzinnen, maar ik ben bang dat het niet voor te stellen is als je het nog nooit gehoord hebt.