Het pad langs de Ninglinspo

Een druilerige zondag met de drang om een dagje met de Fujifilm X-Pro 2 te gaan fotograferen, die ik nog aan het testen ben voor een review op Cameraland.nl. Ik zit nog even te twijfelen tussen de Hoëgne en de Ninglinspo. De keuze valt op de laatste, wetende dat een zondag misschien niet de meest ideale dag is voor een bezoek aan dit wildwater riviertje. Ik gok een beetje op het ongedurige weer; voor velen een reden om niet op pad te gaan. Met een regenponcho en regencover in de rugzak arriveer ik dan ook in een fikse regenbui op de toch nog volgepakte parkeerplaats, waar ik gelukkig na vijf minuten wachten een plaatsje weet te bemachtigen. Als mijn lunch op is, en de regenbui voorbij, ga ik op pad. Het zonnetje breekt door en het lijkt toch een prachtige dag te worden om lekker op mijn gemak het stromende water te fotograferen.

Het water staat lager dan waar ik op gehoopt had, vooral na alle regen die er gevallen is, maar het water is gelukkig wel helder. In dit jaargetijde liggen er geen herfstbladeren, wat een heel andere sfeer aan het landschap geeft. Hoewel de plekken waar ik langsloop natuurlijk hetzelfde zijn als de vorige keren dat ik hier gefotografeerd heb, levert het toch weer andere beelden op. Ik zoek de lijnen van het water, patronen die een interessante foto kunnen opleveren. Ik heb alleen groothoek ter beschikking (de XF10-24mm f/4R IOS) en dat is een gemis. Details in de rotsen en water kan ik zo alleen samen met de omgeving op de foto krijgen. Ik weiger echter mijn spiegelreflex met tele objectief uit de rugzak te halen want ik ben hier om met de X-Pro 2 te fotograferen. De beperking verplicht me om anders naar het landschap te kijken, en dat is zeker niet slecht.

Het zonlicht speelt me een beetje parten. De contrasten zijn hoog, heldere vlekken en donkere partijen spelen over het water en de omliggende rotsen. Als het zonnetje achter de wolken verdwijnt kleurt het landschap plotseling heel anders. Het is oppassen dat ik niet weer dezelfde composities maak als tijdens mijn vorige bezoek, en dat blijkt toch wel moeilijk. Vooral de grillige weg die het water tussen en door rotsen aflegt schreeuwt om het spelen met lijnen in de foto.

Onder het dak van bladeren is het pad rondom te Ninglinspo donker genoeg om langere sluitertijden zonder grijsfilter te bereiken. Die sluitertijden hoeven niet langer te zijn dan een paar seconden want het water stroomt snel genoeg. Zeker met de grote scherptediepte die ik wil bereiken gaat de sluitertijd al snel in de richting die ik wil. Bovendien levert het polarisatiefilter ook nog een stop lichtverlies op. Op de plekken waar ik wel met een grijsfilter aan de slag ben gegaan was een 3 stops grijsfilter meer dan voldoende. De Lee Little Stopper en Big Stopper zijn op dit soort plekken vaak te veel van het goede.

De Ninglinspo biedt veel verborgen schoonheid die je pas ziet als je langer op een plek blijft staan.  Je moet het landschap en de elementen op je in laten werken. Het levert veel momenten op waarbij je gewoon kunt genieten van de rust en omgeving. Bij de poel die de naam Bain de Venus draagt ben ik uiteindelijk omgedraaid. Het is misschien een uur wandelen vanaf de parkeerplaats, maar als fotograaf kan je daar makkelijk drie tot vier uur over doen. Het mooie is dat ik als fotograaf dan veel meer schoonheid heb gezien dan de gewone wandelaar (die waarschijnlijk ook erg genoten heeft van de omgeving).

Op de terugweg werd ik verrast door een stevige onweersbui die het nut van het meenemen van mijn regen poncho onderstreepte. Mijn filters heb ik de tas gestopt,  de camera op auto-ISO gezet zodat die zelf kon kiezen tussen ISO200 en ISO12800. Op die manier heb ik zo nu en dan snel een opname gemaakt van het natte landschap, waarbij het niet meer om het stromende water als onderwerp ging maar de wandeling langs de Ninglinspo zelf; de bruggetjes en smalle paden, de modder en glibberige rotsen, de wortels waartussen het water zich verzamelde.

Hoewel ik op weg terug er aardig de pas in probeer te houden is het opletten. Niet alleen is het donker onder het dikke pak regenwolken dat boven dit dal hangt, de paden worden glad door de regen en de kleverige modder die daarbij gevormd wordt. Wortels kunnen de onoplettende wandelaar doen struikelen en rotsen zijn glad geworden. De val zal altijd pijnlijk zijn, niet te vergeten dat ik in de ene hand een statief draag en in de andere hand een camera. Zo nu en dan hou ik de camera voor mijn oog en maak een foto. Ik draai niet aan het diafragma of aan de brandpuntafstand. De ISO zorgt voor zichzelf, en het is pas nadien dat ik erachter kom dat het zo donker was dat de belichtingsmeter in de X-Pro 2 voor de hoogste ISO waarde heeft gekozen die mogelijk was: ISO12800. Ondanks die ongelofelijk hoge gevoeligheid raak ik tijdens het terugkijken bij elke foto, die ik tijdens mijn afdaling gemaakt heb, onder de indruk. Niet alleen van de woestheid die het landschap uitademt, maar ook van de kwaliteit die deze wonderlijke camera produceert onder zulke omstandigheden.

Eenmaal terug in de auto vertrek ik met een tevreden gevoel richting huis. De regen is inmiddels weer opgehouden en rondom de L’Ourthe zijn door de laaghangende wolken veel potentiële fotomomenten. Maar dat is voor een andere keer.

Apparatuur

• Fujifilm X-Pro 2
• Fujinon XF10-24mm f/4R IOS
• Fujifilm X-70
• Gitzo GT3542LS met RRS BH-55
• Lee Landscape Polariser
• Lee 0,9ND grijsfilter
• Lee 0,3ND, 0,6ND en 0,9ND soft gradiënt grijsfilter