Ik had het gevoel dat het al weken niets anders dan grijs en grauw weer was. Maar toen zorgde een milde vorst voor heerlijk open weer. Reden om voor het eerst in 2013 eropuit te trekken. Het is niet alleen een nieuw jaar, maar ook een nieuwe locatie waar we vanmorgen een kijkje hebben genomen: het gebied de Kampina en de Oisterwijkse bossen en vennen.
Geschatte leestijd: 4 minuten
Dit is de eerste keer dat we in dit gebied zijn. Het is dan ook een leuke ontdekkingsreis geworden. Met het vooruitzicht op een mooie zonsopkomst ben ik een beetje tegen mijn eigen regels en advies ingegaan door op een onbekende plek ruim voor zonsopgang in het donker rond te wandelen. Normaal adviseer ik om te zorgen dat je bekend met het gebied bent om te voorkomen dat je verdwaald of gaan dwalen. Gelukkig wordt in het ‘s-morgens steeds lichter.
De Oisterwijkse bossen en vennen
Het is een nat gebied met veel vennen die verscholen liggen tussen de bossen. De schemering en zonsopkomst bleek niet zo spectaculair te zijn als ik gehoopt had. In dat opzicht was het een teleurstelling. Misschien komt het ook omdat ik niet goed wist waar ik moest zijn. Hoe dan ook, de wandeling was zeker wel verfrissend en motiverend na zoveel nat, grijs en somber weer.
Bos en water
Het mooie van Oisterwijkse bossen en vennen is de afwisseling tussen water en bos. Vooral het bos blijft een aantrekkingskracht uitoefenen met het lichtspel dat de laagstaande zon speelt. Soms dringen de zonnestralen tussen de bomen en takken door en zetten kleine geïsoleerde plekjes in een warm zonlicht. Dat contrasteert heerlijk met het blauwe, kille ochtendlicht.
Het nadeel van de Oisterwijkse bossen en vennen wordt ook al snel duidelijk: er komen heel veel wandelaars, joggers en mountainbikers op af. Een uur na zonsopkomst waren er overal mensen aan het wandelen en aan het joggen. Hoewel het een ‘stiltegebied’ is, is het alles behalve stil. Dit betekent dat het goed uitkienen is wanneer we daar opnieuw naartoe willen. Vooral rond het grootste ven van dit kleine gebied, het Voorste Goorven, is het al snel heel erg druk.
Een goudhaantje
Ondanks de drukte troffen we nog een goudhaantje (Regulus regulus) dat op een paar meter afstand rustig op zoek was naar voedsel. Dit kleine en beweeglijke vogeltje is normaal gesproken moeilijk op de foto te zetten, maar dit keer lukte het zonder veel moeite. En voor wie het nog niet wist: dit is het kleinste vogeltje dat in Nederland voorkomt: nog kleiner dan een winterkoninkje.
Het was een heerlijke ochtend om te wandelen, ondanks dat het op fotografisch gebied niet echt bijzonder bleek. En over het gebied: zeker de moeite waard om nog eens vaker te gaan kijken. Alle foto’s zijn te vinden op mijn flick-r pagina.