Skeleton trees of Noir Flohay

Ergens in de Ardennen, vlak bij Baraque Michel, staan beroemde bomen. Het zijn dode grove dennen die bekend zijn geraakt als de skeletbomen van Noir Flohay. Ik heb er ontzettend veel foto’s van gezien, maar waar ze te vinden waren wist ik vrijwel niet. Natuurlijk brengt internet antwoorden, mits je de juiste vragen stelt. Met de antwoorden die ik kreeg ben ik op een grijze decemberdag, tussen kerst en nieuw, voor dag en dauw, vertrokken op zoek naar die beroemde bomen.

 

De voorspellingen gaven een kans op lage bewolking, mist en later op de ochtend een zonnetje. Het kon dus nog alle kanten op gaan. De richting die het weer nam veroorzaakte een dikke mist over de heuvels van Hautes Fagnes. Zo dik dat ik het restaurant/herberg van Baraque Michel niet zag tot ik even over de parkeerplaats dwaalde en er een paar meter vanaf stond. Gelukkig was het laaghangende mist (voor zover dat kan op een van de hogere gebieden van de Ardennen) zodat ik via de heuvel waar het wandelpad startte een magnifiek uitzicht over het gebied kreeg. En daar, in de verte, staken enkele bomen boven het wolkendek uit, een geïsoleerd eiland in een zee van niets meer dan wolken en mist.

 

Zouden dat de beroemde Skeleton Trees van Noir Flohay zijn? De afstand was groot, de weg verborgen in de mist. Vanaf de heuvel boven de wolken en mist liep het pad naar beneden, waar het in het niets verdween. Onzeker over de richting die ik moest nemen daalde ik af het dal in, waar het pad overging in eindeloze houten bruggetjes, glad door de nachtvorst, slingerend over een zee van gras waartussen water kabbelend water verborgen ging. Soms doemden er vormen op in de mist; grillige bomen, dreigend maar zwijgzaam. Wachters van een gebied dat nu verborgen ging in een ondoordringbare nevel.

 

Het pad was makkelijk te volgen. Het was het enige pad dat te volgen was. Of het naar mijn doel zou brengen was de vraag. Ik wist niet eens waar mijn doel was aangezien de ochtendmist alles vanaf twintig meter verborg. Mijn oog viel op verse voetsporen in de rijp die de houden planken bedekten. Ze verraadden dat iemand mij voor was, iemand die de weg wist? Dus volgde ik de voetsporen over de oneindig lange brug tot de sporen het veilige houten pad verlieten en het natte veen op gingen. Een ondefinieerbaar pad dat ik bleef volgen tot mijn sporenzoekerstalent me in de steek liet en ik aan mijn lot overgelaten was. Zo dwaalde ik verder en verder, in een onbekend gebied, in een onbekende richting, omringt door een ondoordringbare dikke nevel.

En toen doemden ze op; de grillige overblijfselen van bomen. Vaag zichtbaar in de mist terwijl een opkomende zon de wereld probeerde verlichten. Ik wist dat ik in ieder geval een paar van de bomen gevonden had, dankzij mijn onbekende en ongeziene gids. Terwijl de zon de hemel beklom wist ze in de dikke mist door te dringen, dapper en onstuitbaar.

 

 

 

Ik begon me af te vragen waar de andere bomen zich bevonden, want er moesten er meer zijn. Zoekend dwaalde ik enkele meters verder tot ik de welbekende vormen zag opdoemen; de dikke mist had ze voor me verborgen gehouden. Nu de zon hoger en hoger steeg werd de wereld om me heen langzaam zichtbaar. Plotseling stond ik temidden van de beroemde bomen, de Skeleton Trees van Noir Flohay. Op dat moment drong het tot me door dat dit inderdaad de bomen waren die ik vanaf Baraque Michel boven de wolken had zien uitsteken.

 

 

 

 

Daar tussen de bomen stond mijn gids, een Franstalige fotografe die me onbedoeld de weg naar deze plek gewezen had, een plek die ik in de mist waarschijnlijk nooit op tijd gevonden zou hebben. Samen maar afzonderlijk zochten we naar composities en mystieke vormen die prachtig in een beeld gevangen konden worden terwijl de mist langzaam verdween en de zon aan kracht won. Het magische moment ontglipte steeds sneller aan de vingers tot de diffuse kleuren van de mist plaats maakte voor het blauw van de heldere hemel. Het was dat moment dat ik over mijn schouder keek en de vage vormen van een mistboog ontwaarde.

 

 

 

Het moment was net zo snel voorbij als ik het zag verschijnen. De mist en mistboog verdween en de dag was begonnen. Onder een blauwe hemel, waar de zon nu regeerde, was de magie met de nevel opgelost en keek ik uit over een prachtig maar herkenbaar veenlandschap. In de verte, in de lagere dalen hingen nog hardnekkige lage wolken en ver op de horizon leek het grijs en grauw te zijn. Maar hier, boven op Noir Flohay, tussen de skeletbomen, scheen de zon.

Ik ben nog een heel eind verder gewandeld, over het veen, door water en langs prachtige bomen en bedden van varens. Maar het land had op dat moment haar grootste charme verloren. De magie was verdwenen, de wandelaars en gezinnen verschenen. Alleen op sommige momenten, als ver verwijderde bomen afstaken tegen de witte wolken in de dalen, herinnerde het aan een onvergetelijke ochtend.

 

 

---

Gebruikte apparatuur

• Canon EOS 5D mark III
• TS-E 17mm f/4L
• EF 24-70mm f/2,8L II
• EF 70-200mm f/2,8L II IS
• Gitzo GT3542LS met RRS BH55 balhoofd
• RRS nodal slide
• Lee soft gradient ND filters 0,6ND en 0,9ND