Eindelijk heb ik weer de tijd genomen om voor dag en dauw op pad te gaan. Geen heide of veen landschappen dit keer, maar een bosgebied. Stiekem hoopte ik op een beetje ochtendmist tussen de bomen, met zonnestralen die daar doorheen zouden priemen. Het doel: de Stippelberg, tussen Milheeze en de Rips. Een mooi gevarieerd bosgebied waar tussen zes uur en acht uur geen enkele wandelaar te vinden is. Behalve ik, gewapend met camera en statief.
Het voordeel van dit vroege uur is de grote kans op het zien van reeën. Daar heb ik er dan ook een aantal van gezien. Helaas zijn ze schuw en snel weg. Deze dieren waren echter niet het onderwerp waar ik voor op pad ben gegaan. Ik was op zoek naar dat mooie ochtendlicht dat tussen de bomen door zou schijnen, naar de dauwdruppels, glinsterend in de eerste zonnestralen van de dag. En die laatste heb ik gevonden.
Het mooie van die druppels dauw is de ‘lenswerking.’ Zo lijkt het alsof er zich een omgekeerde wereld in die druppels bevindt. Daarvoor moet je natuurlijk heel dichtbij komen. Voor mijn gevoel was ik nog niet dichtbij genoeg. Daar ga ik zeker nog een keer voor op pad.
De jonge frisse berkenblaadjes lijken bijna in een eigen licht te schijnen als de zon er doorheen schijnt. In een donkerder deel van het bos lukt het de zonnestralen minder goed om er doorheen te dringen. Hoewel er een prachtig lichtspel was, is het me niet gelukt om daar een goede foto van te maken. De imposante beukenbomen die her en der tussen de jonge begroeiing staan zijn mooie onderwerpen voor een foto.
Hoewel de dag zonnig begon werd het al snel bewolkt. Het magische ochtendlicht verdween en dat is niet meer terug gekomen. Het fotograferen in dit prachtige bos is me zo goed bevallen dat ik wat vaker die uitgestrekte heide en veen landschappen hiervoor zal inruilen.
Heel mooi schrijven in beeld en woord.
Dank je wel, Catherine.