Eindelijk was het dan 20 maart 2015; de dag dat de Zon in Nederland voor maar liefst 80% bedekt zou worden door de Maan. Dit was een dag waar ik naar verlangend uitgekeken had. De laatste keer dat we in ons land dit konden zien was 1999. Ik herinner me dat het toen erg bewolkt was en ik tussen de wolken door een glimp heb kunnen opvangen van de zonsverduistering. De foto’s die ik toen heb gemaakt heb ik (nog) niet terug kunnen vinden. Deze zonsverduistering, bijna 16 jaar later, bleef echter volledig verborgen achter een verschrikkelijk dichte mist.
Geschatte leestijd: 5 minuten
In 1999 had ik het plan om met de motor naar Noord-Frankrijk te reizen, de plek waar het een complete zonsverduistering te zien was. Van ellende was ik na 100 kilometer omgedraaid. Door en door nat, koud van de stromende regen, mijn tent en slaapzak doorweekt. Zo keerde ik terug naar huis.
Een herkansing… min of meer
Dit keer zocht ik het dichter bij huis. Ik hoopte om de zonsverduistering te fotograferen bij ‘mijn’ boom op de Strabrechtse Heide. Plannen had ik voldoende. Een mooie time Lapse met de boom op de voorgrond terwijl de camera de zon zou volgen. Natuurlijk met de volgapparatuur die ik voor mijn sterrenfotografie heb.
Uiteindelijk besloten we op het laatste moment om meer richting het westen te rijden. Daar zou volgens de voorspellingen de bewolking rond het uur van de zonsverduistering zou breken. De mist waar we doorheen reden op weg naar de Bedafse Bergen bij Uden bleef echter hardnekkig hangen. Tegen alle hoop in startte ik daar mijn time Lapse.
Ondanks alle voorbereidingen met het fotograferen van de zon en het maken van een time lapse, bleek de mist veel hardnekkiger dan verwacht. Het resultaat was dat de Zon zich geen enkele seconde liet zien. De zonsverduistering was alleen merkbaar doordat het een tikkeltje donkerder werd.
Weer geen zonsverduistering
Het lijkt erop dat een zonsverduistering niet aan Nederland voorbehouden is. Zo was het in 1999 maar nèt zichtbaar, dit keer absoluut niet. Tegelijkertijd was het landschap in de mist zo mooi dat ik ademloos heb staan fotograferen.
De zandvlakte en heuvels in de mist. De grillige vormen van de bomen en de wortels die op tientallen meters afstand opdoemden. Det landschap dat tot in de oneindigheid leek voort te gaan. De pracht van de mistige Bedafse Bergen was voldoende om de zonsverduistering een klein beetje te doen vergeten.
Toch op de verkeerde plek
Via de smartphone kwam ik erachter dat de verduistering in Antwerpen en bij Utrecht tussen de wolken door te zien was. Maar we bleven op de Bedafse Bergen in een dikke en hardnekkige mist zitten. Het is jammer dat we de zonsverduistering niet hebben kunnen zien. De mist gaf echter wel de gelegenheid om een aantal prachtige opnamen te maken van een gebied dat ik nog nooit in zo’n prachtige setting heb meegemaakt. En als ik eerlijk moet zijn geef ik de voorkeur aan de foto’s die ik nu gemaakt heb dan aan foto’s van een zon die eruit ziet als – en nu leen ik de uitspraak van een kennis van me – als “een banaan op de tafel in de rook van de oven.“
In 2021 is de volgende zonsverduistering in Nederland te zien. Want ik moet toegeven, die wil ik toch weer een keer meemaken. En wie weet is het wel de moeite waard om er een reis voor te plannen. Ondertussen geniet ik van de foto’s die ik gemaakt heb tijdens de zonsverduistering in de mist. Genieten jullie mee?
Ik sluit me weer bij de anderen. Mooie serie, ik heb helemaal NIKS. (ja een timelapse waarin het donker wordt)
Zo zie je maar waar een zonsverduistering goed voor is!
Een hele mooie serie aan overgehouden.
Jammer dat e hem niet hebt gezien….. je hebt er gelukkig wel moie serie foto’s aan over gehouden! Ik heb hem wel gezien maar zat in Coo was het ook mistig op dat moment
Prachtige opnamen weer, daar heb jij geen zon voor nodig en zeker niet zo’n halfbakken ding! 🙂